Fundatorka Szkoły Księżna Ludwika Radziwiłłowa

Urodziła się 24 maja 1770r. w Berlinie. Matką jej była Luiza, księżniczka wirtemberska, żona Ferdynanda Hohenzollerna, brata króla pruskiego Fryderyka II. Ludwika była wychowywana na dworze królewskim. Tutaj też zetknęła się z rodzinami polskimi, najpierw Czartoryskim,i później Radziwiłłami. W wieku 26 lat poznaje o pięć lat młodszego księcia Antoniego Radziwiłła, który wytwornością, talentami i dobrocią serca zdobył jej uczucie. Po różnych przetargach zezwolono na małżeństwo z miłości. Ślub odbył się 17 marca 1796 r.

Podczas wojny francusko-pruskiej w 1806/7r., w okresie największych klęsk Prus jest przeciwna jakimkolwiek kompromisom z Napoleonem. Wraz z mężem towarzyszy w ucieczce rodziny królewskiej do Królewca, a później do Kłajpedy. Do Berlina powraca w grudniu 1809r.

Książę Antoni, związany z rodziną żony, przez cały czas jest zwolennikiem odbudowy Polski w oparciu o Prusy. Później, kiedy te plany kończą się niepowodzeniem, na Kongresie Wiedeńskim popiera dążenia księcia Adama Czartoryskiego, a więc orientację rosyjską. Postanowieniem Kongresu Wiedeńskiego z 1815 r. ziemie Księstwa Warszawskiego, które znalazły się pod panowaniem pruskim, tworzą Wielkie Księstwo Poznańskie. Książę Antoni Radziwiłł zostaje jego namiestnikiem.

Fakt ten zaważył na życiu księżnej Ludwiki. Odtąd przez 15 lat jej życie rodzinne związane jest z Poznaniem.

Stanowisko namiestnika miało raczej reprezentacyjny, a działalność jego zamykała się głównie w sferze zajęć kulturalnych i artystycznych. Salon Radziwiłłów w Poznaniu stał się ośrodkiem życia towarzyskiego wśród miejscowej arystokracji, w którym rodziny polskie były faworyzowane przez księżną Ludwikę, czym wywoływała niechęć ze strony dygnitarzy pruskich. Również przychylnie odnosiła się do duchowieństwa polskiego, mimo iż sama była protestantką. Staraniom namiestnika i jego żony duchowieństwo zawdzięcza, że rząd realizował bardzo powoli i z rezerwą sekularyzację zakonów. Majątek sekularyzowanych zakonów księżna Ludwika starała się ratować dla celów humanitarnych.

W klasztorze Benedyktynek urządziła pierwszą kuchnię dla ubogich. Sprowadziła do Poznania Siostry Miłosierdzia, które prowadziły szpital. W 1829 r. funduje wyższą szkołę dla dziewcząt w Poznaniu. Wybuch Powstania Listopadowego spowodował odwołanie księcia Antoniego ze stanowiska namiestnika.

W ostatnich latach życia księżna boryka się z tragediami rodzinnymi. W 1827 r. umiera na płuca syn Ferdynand, w tym samym roku umiera synowa Helena, żona najstarszego syna Wilhelma i dwuletnia wnuczka. W 1831 r. umiera syn Władysław, a w 1833 r. jej mąż, książę Antoni. W końcu w 1834r. odchodzi ukochana córka Eliza.

Księżna Ludwika umiera 7 grudnia 1836 r.. 

Patron Szkoły

DĄBRÓWKA - była Czeszką z panującego rodu Przemyślidów, córką księcia praskiego Bolesława I Srogiego (904-972). Urodziła się około roku 935. Miała kilkoro rodzeństwa: Bolesława Pobożnego - dziedziczącego tron po ojcu, Starkosza, który przybrawszy imię Chrystiana został mnichem w Ratyzbonie oraz Mladę (Marię) opatkę benedyktynek w Pradze. W wyniku splotu okoliczności politycznych rodzi się projekt przymierza polsko-czeskiego. Zabiega o nie polański książę Mieszko uwikłany w konflikty z Wieletami. Negocjacje kończą się sukcesem a przypieczętowaniem aliansu ma być małżeństwo Mieszka z Dąbrówką. Plan matrymonialny zostaje związany z przedsięwzięciem o znacznie większej skali - ewangelizacją Polski, wprowadzającą ją do europejskiej wspólnoty państw chrześcijańskich.

Małżeństwo dochodzi do skutku w 965 r. Dąbrówka ma wówczas około 30 lat. W rok później Mieszko przyjmuje chrzest.

W 967 r. rodzi się pierworodny syn, nazwany na cześć dziadka Bolesławem, późniejszy król Polski. Córka Świętosława będzie królową duńską, szwedzką i norweską.

Historycy domyślają się pozytywnego wpływu Dabrówki na losy państwa. Jest faktem, że póki żyła stosunki polko-czeskie układały się dobrze. W otoczeniu księżnej rozwijała się kultura i nauka łacińska. Przypuszczalnie z duchownych, sprowadzanych przez nią, utworzono kancelarię książęcą. Tradycja głosi, że ufundowała wiele kościołów w Poznaniu i Gnieźnie.

W legendach przetrwała pamięć o darowiznach np. tzw. kielich Dąbrówki z Trzemeszna lub szat liturgicznych, rzekomo własnoręcznie haftowanych. Żyła razem z Mieszkiem 12 lat. Zmarła około 977 r.. Źródła historyczne nie podają przyczyn śmierci Dąbrówki. Spoczęła według Jana Długosza w ufundowanym przez siebie kościele gnieźnieńskim.

Tekst prof. Hanny Kóčka-Krenz

- Część 1
- Część 2
- Część 3
- Część 4
- Część 5
- Część 6

- Statut szkoły (pdf)

Dyrektor

Paweł Kozłowski - historia

Wicedyrektor

Agnieszka Urbańska-Motyka - matematyka

Marika Piechocka-Bilońska - język angielski

Terminy konsultacji psychologów i pedagoga

1 września 2025 roku - 31 sierpnia 2026 roku

I półrocze od 1 września 2025 roku do 18 stycznia 2026 roku.

II półrocze od 19 stycznia 2026 roku do 26 czerwca 2026 roku.

Dni wolne od zajęć dydaktyczno-wychowawczych ustalane przez Dyrektora (tzw. dni dyrektorskie) - Zarządzenie nr 01/2025/2026

Odrobina historii

Dąbrówka jest jedną z najstarszych szkół w Polsce. W 1830 roku fundacja księżnej Ludwiki Radziwiłłowej powołała do życia szkołę żeńską, która od swych początków była w Wielkopolsce skutecznym orężem walki o zachowanie zagrożonej podczas zaborów polskości. W niepodległej ojczyźnie, w roku 1919, szkoła otrzymała nazwę Państwowej Uczelni Żeńskiej im. Dąbrówki, a jej dyrektorem została pani Maria Swinarska. Gwałtowne zakręty historii sprawiały, że szkoła kilkakrotnie zmieniała swą siedzibę, by ostatecznie zadomowić się na ulicy Żeromskiego. W 1967 roku pod dachy dotychczas żeńskiej uczelni zawitali młodzi mężczyźni.

Ta odrobina historii we wstępie nie jest przypadkiem – bo trudno mówić o szkole z tak bogatą przeszłością bez szacunku dla tradycji, która buduje jej współczesną tożsamość. Powołanie wyznaczone przez patrona – księżnę Dąbrówkę – i pokolenia pedagogów zawsze miało tu swój fundament w mądrze pojętym patriotyzmie.

Języki obce

Dziś, kiedy Polska jest aktywnym członkiem Unii Europejskiej, pedagodzy i uczniowie Siódemki przesłanie przeszłości urzeczywistniają, czyniąc ze swej szkoły ośrodek otwarcia na uniwersalne wartości wspólnoty państw. Znakiem rozpoznawczym szkoły i jednym ze składników jej renomy jest wysoki poziom nauczania języków obcych. Współczesna Dąbrówka specjalizuje się w poszerzaniu kompetencji swych uczniów w zakresie sprawnego posługiwania się językiem niemieckim – służy temu dwujęzyczność wybranych klas. To właśnie wymagająca idea dwujęzyczności sprawiła, że w 2001 roku szkołę przekształcono w Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 10 i do VII LO dodano Gimnazjum Dwujęzyczne im. Dąbrówki – by poszerzyć atrakcyjną ofertę edukacyjną szkoły, wydłużając cykl zaawansowanego kształcenia języka.

Obie składające się na zespół szkoły od lat zaliczane są do najlepszych w Poznaniu. Wielu uczniów zyskuje uznanie gości z Niemiec, którzy przeprowadzają w Dąbrówce Deutsches Sprachdiplom II, wyniki egzaminu kończącego naukę w gimnazjum i matury są powodem do dumy, nie brakuje tu też laureatów olimpiad przedmiotowych.

Klimat szkoły

Gimnazjaliści i licealiści tworzą zgraną społeczność, która pobudza do twórczego myślenia i działania. Siódemka zawsze była szkołą, gdzie panuje swoista moda na odważne myślenie, niezależność i kreatywność. Jest to miejsce, w którym młodzi ludzie swobodnie szukają swego miejsc w życiu bez lęku przed zagrażającym ich niepowtarzalności rygoryzmem, jednocześnie czują się bezpieczni, bo zawsze mogą liczyć na szczerość, wyrozumiałość i czujność swoich pedagogów. To tu młodzież od kilkunastu lat podejmuje trud organizacji jednego z największych w Wielkopolsce sztabów Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy (galeria), przekazując na charytatywne cele akcji ogromne sumy zebrane podczas całodziennej kwesty. To tu tradycją szkoły są słynnej już przedstawienia z okazji Świąt Bożego Narodzenia, podczas których uczniowie i nauczyciele wspólnie stają na scenie i tworzą czasami wyjątkowo odważne kreacje aktorskie (galeria). To tu w ważnej konkurencji corocznej Ligi Liceów jednym z uczestników sztafety biegaczy jest zawodnik niepełnosprawny – bo ważniejsza od ambicji bycia najlepszym jest ambicja wspólnoty i przyjaźni.

Podsumowanie

Dąbrówka jest szkołą bardzo dobrą ale chyba nie elitarną, jedną z najlepszych ale nie najlepszą, bo o jej specyfice decyduje to, że od zawsze ważniejsze od tak zwanego sukcesu jest tu bycie mądrym człowiekiem, który umie w natłoku pozorów odkryć te rzeczywiście ważne wartości i wiele im poświęcić.

Dąbrówka w obiektywie kamery naszej absolwentki Kasi Pajzderskiej

LipDub